စာတိုေပစ

‎

Mandalay Voice shared Royal Hero Media's photo.

ေခ်ာ္လဲတယ္

ပင္လယ္ကမ္းစပ္ ရြာတစ္ရြာက အိမ္ရွင္ေယာက္်ားေတြဟာ မၾကာခဏ ပင္လယ္ထဲသြားၿပီး ငါးသြားရွာၾကတယ္။

အိမ္ရွင္ေယာက္်ားမရွိတဲ့အခ်ိန္ မိန္းမေတြက ေဖာက္ျပန္ၾကတယ္။

ေဖာက္ျပန္ၿပီးတိုင္းလည္း ဖာသာဆီသြားၿပီး အမွားဝန္ခံၾကတယ္။

ၾကာလာေတာ့ ဖာသာကမိန္းမေတြကို "ေနာက္တစ္ခါ လာဝန္ခံၾကရင္ ခိုးစားတယ္လို႔မေျပာဘဲ "ေခ်ာ္လဲတယ္"လို႔ ေျပာပါ။

ေခ်ာ္လဲလာတယ္လို႔ ေျပာရင္ ငါသိၿပီ" လို႔ မွာလိုက္တယ္။

ေနာက္ေတာ့ ဖာသာအသက္ႀကီးၿပီး ေနာက္ဖာသာအသစ္တစ္ေယာက္ေျပာင္းတယ္။

မေျပာင္းခင္ ရြာသူႀကီးကို "ေခ်ာ္လဲတယ္"ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကိုေျပာျပၿပီး ေနာက္ဖာသာကိုရွင္းျပဖို႔ မွာခဲ့တယ္။

ဖာသာအသစ္ေရာက္လာေတာ့ သူႀကီးက အဲဒီစကားရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို ေျပာျပဖို႔ေမ့သြားခဲ့တယ္။

ရြာထဲ မိန္းမေတြက အရင္အတိုင္းပဲ ခိုးစားၿပီးတိုင္း ဖာသာအသစ္ဆီသြားၿပီး ဝန္ခံၾကတယ္။

ေခ်ာ္လဲတဲ့လူေတြ မ်ားေနတာေၾကာင့္ ဖာသာက သူႀကီးဆီသြားၿပီး

မိန္းမေတြ မၾကာခဏေခ်ာ္လဲေနတာေၾကာင့္ ရြာထဲကလမ္းေတြ ျပဳျပင္သင့္ေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။

ဖာသာစကားကိုၾကားေတာ့ သူႀကီးက ထရယ္တယ္။ အားရပါးရ ရယ္ေနတဲ့သူႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ဖာသာနားမလည္စြာနဲ႔ ထေအာ္တယ္။

"သူႀကီး... ခင္ဗ်ား ဘာရယ္ေနတာလဲ! ဒီတစ္ပတ္အတြင္း ခင္ဗ်ားမိန္းမ ေခ်ာ္လဲတာ ၃ ခါရွိၿပီဗ်"

တိန္

ရီေမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ

"(၃/၄) မိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးၿပီးဖတ္လို္က္ပါ။"
=========================
( ၉ )ႏွစ္သားအရြယ္ ကေလးငယ္တစ္ဦးက ေပးခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာ
posted by ပန္းကမၻာ

ဒီေဆာင္းပါးေလး ျဖစ္ေပၚလာပံုကေတာ့ ဂ်ပန္နိုင္ငံ ဖူကူရွီးမားၿမိဳ႕မွာ ရဲ၀န္ထမ္းအျဖစ္ ဝင္ေရာက္လုပ္ ကိုင္ေနတဲ့ ဟာမင္းသန္း ဆိုတဲ့ ဗီယက္နမ္လူမ်ဳိးက ဗီယက္နမ္ နိုင္ငံမွာ ရွိေနတဲ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းဆီ ေရးခဲ့တဲ့စာေလးက စခဲ့တာပါ ။ ကဲ ဒီေဆာင္း ပါးထဲမွာ ပါတဲ့အတိုင္း ဤသည္မေရြး ေရးလိုက္ပါ့မယ္ ။

ယင္းသည္ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးတို႔၏ စိတ္ဓါတ္အင္အား ႀကံ႕ခိုင္မႈ႕ ျပယုဂ္ သာဓက တစ္ခုျဖစ္ၿပီး ဖူကူရွီးမား ႏဴကလီးယား ဓါတ္အား ေပးစက္ရံုရွိ ဂ်ပန္နိုင္ငံ၏ ေဘးဒုကၡ ႀကံဳရာ ဗဟိုခ်က္ အနီးမွ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဘဝသရုပ္ေဖၚျပကြတ္ တစ္ ခုလည္းျဖစ္သည္ ။ ၄င္းကို နယူးအေမရိက မီဒီယာမွ အင္ဒရူးလမ္းက ဘာသာျပန္၍ ရွန္ဟိုင္းေန႔စဥ္ သတင္းစာတြင္ ေဖၚျပခဲ့သည္ ။

အစ္ကို -
အစ္ကိုနဲ႔မိသားစု ေနေကာင္းရဲ့လား ။ ဒီမွာေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္ပိုင္းမွာ ဖရိုဖရဲနဲ႔ ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္ကုန္ပါတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္တဲ့ အခါ လူေသအေလာင္းေတြ ျမင္ေနရတယ္ ဖြင့္လိုက္ရင္လည္း လူေသေတြပဲျမင္ေနရတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး တစ္ေန႔ကို နာရီ ( ၂၀ ) အလုပ္လုပ္ရပါမယ္ ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔ကို ( ၄၈ ) နာရီေလာက္ရွိေစ ခ်င္မိတယ္ ။ ဒီေတာ့မွ လူေတြကို ကူညီကယ္ဆယ္တာဆက္လုပ္နိုင္မယ္ ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေရေရာလွ်ပ္စစ္မီးပါ မရွိေတာ့ ပါဘူး စားနပ္ရိကၡာခြဲတမ္းလည္း ကုန္သေလာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ဟာ ဒုကၡသည္ေတြကို အျခားတစ္ေနရာပို႔ေပးဖို႔ အမိန္႔သစ္မလာခင္မွာ ေျပာင္းတယ္ေရႊ႕တယ္ ဆိုရံုေလး လုပ္ေပးနိုင္ ပါတယ္ ။ ခုေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဖူကူရွီးမား မွာပါ ။ ႏဴကလီးယား စက္ရံုနဲ႔ ( ၂၅ ) ကီလိုမီတာ အကြာမွာေပါ့ ။ ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကို႕႔ကို ရင္ထဲရွိသမွ် ေရးခ်လို႔ရရင္ ေရးခ်င္ ေျပာခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီးပါ ။ ေဘးဒုကၡႀကံဳေတြ႔ခ်ိန္မွာ လူသားေတြရဲ့ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး အေပၚ ဆက္ဆံေရးနဲ႔ အျပဳအမူ ေတြအေၾကာင္းဝတၳဳရွည္တစ္ပုဒ္ အျဖစ္ ေကာင္းေကာင္း ႀကီးေရးနိုင္ေလာက္ပါတယ္ ။

ဒီကလူေတြဟာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိၾကပါတယ္ ။ သူတို႔ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ အျပဳအမူ အေပၚထိန္းသိမ္းနိုင္တဲ့ အသိစိတ္ဟာ အံ့ၾသ ေလာက္ပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ အေျခအေနရပ္ရပ္ဟာ ထင္သေလာက္ဆိုးဝါးမသြားတာပါ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ပါတ္ ဆိုရင္ေတာ့ သင့္ေတာ္တဲ့ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မႈ႕နဲ႔ စည္းစနစ္တက်ရွိမႈ႕ကိုဆက္လက္ေဆာင္ရြက္မေပးနိုင္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနထိေရာက္မလာဘူးလို႔ေတာ့ အာမမခံနိုင္ပါဘူး ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔လည္းလူသားေတြပဲေလ အစာေရစာငတ္မြတ္မႈ႕က ဂုဏ္သိကၡာကို လႊမ္းမိုးသြား ( ဂုဏ္သိကၡာ ထက္ ပိုအားေကာင္းသြား ) တဲ့အခါမွာေတာ့ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ၾကပါလိမ့္မယ္ ။ အစိုးရက အစားအစာနဲ႔ ေဆးဝါးေတြကို သယ္ယူၿပီး ေထာက္ပံ့မႈ႕ေတြကို ေလေၾကာင္းကေန ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲကို ဆားတစ္ဆုပ္ႀကဲသလို သိပ္မထိေရာက္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္ ။

ဒါနဲ႔ အစ္ကိုေရ ကၽြန္ေတာ့ရင္ကို တကယ္လႈပ္ခတ္သြားေစတဲ့ ျဖစ္ရပါတစ္ခုရွိတယ္ ဒီျဖစ္ရပ္မွာ ဂ်ပန္ကေလးတစ္ ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့လို အရြယ္ေရာက္ေနတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္ကို လူသားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ဘယ္လိုျပဳမူ သင့္တယ္ ( ဘာလုပ္သင့္တယ္ ) ဆိုတဲ့ သင္ခန္းစာကိုေပးသြားပါတယ္ ။ မေန႔ညက ကၽြန္ေတာ္ မူလတန္းေက်ာင္း တစ္ခုမွာ တာဝန္က်တယ္ ဒုကၡသည္ေတြကို စားစရာေဝတဲ့ ေစတနာရွင္ အဖြဲ႕တစ္ခုကို ကူညီေပးဖို႔ပါ ။ စားစရာေဝ တာကိုယူဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့ လူတန္းရွည္ႀကီးဟာ ေျမြလိမ္ ေျမြေကာတ္ လမ္းတစ္ခုလို အရွည္ႀကီးပါပဲ အဲဒီမွာ ( ၉ ) ႏွစ္ေလာက္ရွိမယ့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔တယ္ ။ ခ်ာတိတ္ေလးက တီရွပ္နဲ႔ ေဘာင္းဘီကို ဝတ္ထားတယ္ ။

ရာသီဥတုက သိပ္ကို ေအးေနၿပီး ေကာင္ေလးကို လူတန္းႀကီးရဲ့ေနာက္ဆံုးဆိုမွ တကယ့္ေနာက္ဆံုးမွာ . သူ႕အလွည့္ ေရာက္ေတာ့ စားစရာက်န္ပါ့မလားဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္သြားမိတယ္ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စကားသြားေျပာၾကည့္ေတာ့ ငလ်င္လႈပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူကေက်ာင္းမွာ သူ႕အေဖက ေက်ာင္းအနီးမွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့ ေက်ာင္းကိုကားနဲ႔ လာေနတုန္း ဆူနာမီလႈိင္းလံုးႀကီးက တိုက္ခ်သြားတာကို သူက ေက်ာင္းရဲ့ တတိယထပ္ လသာေဆာင္ကေန လွမ္းျမင္လိုက္သတဲ့ ။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႕အေမ အေၾကာင္းေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔အိမ္ဟာ ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ ရွိတဲ့ အတြက္ သူ႕အေမေရာ ညီမေလးပါ လြတ္နိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး ဆူနာမီထဲပါသြားေလာက္ၿပီလို႔ ေျပာတယ္ ။ သူ႕ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြအေၾကာင္းေမးတဲ့ အခါမွာ မ်က္ႏွာကို တစ္ဖက္ကိုလွည့္ၿပီး မ်က္ရည္စေတြ သုတ္ေနရွာတယ္ ။ ကေလးက ခ်မ္းတုန္ေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ အေပၚ အကၤ် ီ ကိုခၽြတ္ၿပီး သူ႕ကိုယ္ေပၚတင္ေပးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရထား တဲ့ စားစရာ ခြဲတမ္း ( ရာရွင္ ) ထုပ္ကထြက္က်သြားတယ္ ကၽြန္ေတာ္ေကာတ္ၿပီး သူ႕ကိုေပးရင္း ညီေလးအလွည့္ ေရာက္ရင္ စားစရာကုန္ခ်င္ကုန္သြားမွာ ဒါက အစ္ကိုရထားတဲ့ ေဝစု အစ္ကိုေတာ့ စားၿပီးၿပီ ညီေလးစားလိုက္ပါ ဆိုေတာ့ ေကာင္ေလးက ကၽြန္ေတာ္ေပးတဲ့ စားစရာထုပ္ကို ယူၿပီး ဦးညြတ္ အရိုအေသေပးတယ္ ။

သူခ်က္ခ်င္း စားလိမ့္မယ္ ထင္ေပမယ့္ မစားဘူးဗ်ာ သူက စားစရာထုပ္ကိုယူၿပီး လူတန္းႀကီးရဲ့ ဟိုးတစ္ဘက္စြန္း ထိယူသြား ၿပီး ေဝဖို႔ပံုထားတဲ့ စားစရာပံုထဲကိုထည့္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တုန္လႈပ္သြားတာေပါ့ ဒါနဲ႔ ဘာလို႔မစားပဲနဲ႔ စားစရာပံုထဲ သြားထည့္တာလည္း ဆိုေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ပိုၿပီး ဆာေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပါ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီအထဲမွာထည့္လိုက္ရင္ စားစရာကို ညီညီမွ်မွ် ေဝေပးမွာေပါ့ တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲဆို႕သြားလို႔ မ်က္ႏွာကို တစ္ဖက္လႊဲလိုက္ရတယ္ မ်က္ရည္က်တာကို လူေတြမျမင္ေအာင္လို႔ပါ ။ ျမင့္ျမတ္ တဲ့ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံျခင္း သေဘာတရားကို နားလည္သေဘာေပါက္တဲ့ ( ၉ ) ႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို ေမြးထုတ္ေပးနိုင္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း ႀကီးျမတ္တဲ့ လူသားေတြ ျဖစ္ကို ျဖစ္ရမွာပါ ။

အစ္ကိုနဲ႔ အစ္ကို႔မိသားစု က်န္းမာ ခ်မ္းသာေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းေမတၱာ ပို႔သလိုက္ပါတယ္ ကၽြန္ေတာ့္တာဝန္ခ်ိန္လည္း ျပန္စပါၿပီ
ဟာမင္းသန္း ( Ha Minh Thanh )
စာေလးကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ ဒါေပမယ့္ ေဆာင္းပါးရွင္က ထပ္ျဖည့္ထားပါေသးတယ္

ဂ်ပန္နိုင္ငံမွ အတုယူစရာ သင္ခန္းစာ ( ၁၀ ) ခ်က္

၁။ တည္ၿငိမ္မႈ႕
ရင္ဘတ္စည္တီး ငိုႀကီးခ်က္မ၍ ယူက်ံဳးမရ အပူလံုးၾကြသူ မေတြ႔ရ ။ ေသာကကို တည္ၿငိမ္စြာ ေျဖေဖ်ာက္နိုင္ၾကသည္ ။

၂ ။ ဂုဏ္သိကၡာ
ေရႏွင့္စားေသာက္ကုန္မ်ားကို စည္းစနစ္တက် တန္းစီယူၾကသည္ ၾကမ္းတမ္းေသာစကား ရိုင္းစိုင္းေသာ အမူအရာ လံုးဝ မေတြ႔ရ ။

၃။ စြမ္းရည္
သာဓကအားျဖင့္ မယံုနိုင္ေလာက္ေအာင္ေတာ္ေသာ ဗိသုကာပညာရွင္မ်ားရွိသည္။ အေဆာက္ အအံုမ်ားသည္ ယိုင္းယိုင္သြားေသာ္လည္း ၿပိဳမက် ။

၄။ ေထာက္ထားညွာတာမႈ႕
ေလာေလာဆယ္လိုအပ္သမွ်သာ ဝယ္ၾကသည္ ။ အျခားသူမ်ားလည္း ရပါေစေတာ့ ဟူသည့္ စိတ္ကိုထားသည္ ( ေနာက္လူဝယ္စရာမက်န္ေအာင္ မိမိတစ္ဦးတည္း ေလာဘတႀကီး သိမ္းက်ံဳးဝယ္ယူျခင္းမ်ိဳးမလုပ္ )

၅။ စည္းကမ္းေသဝပ္မႈ႕
ဆိုင္မ်ားတြင္လုယက္ျခင္းမရွိလမ္းေပၚတြင္ဟြန္းသံတညံညံ လုပ္ျခင္း ေက်ာ္တက္ျခင္းမ်ားမရွိ အခ်င္းခ်င္းနားလည္ေပးမႈ႕ရွိသည္ ။

၆။ အနာခံမႈ႕
ႏဴကလီးယားဓါတ္ေပါင္းဖိုမ်ားတြင္ ပင္လယ္ေရကို စုပ္ထုပ္ရန္ အလုပ္သမား ( ဝန္ထမ္း ၅၀ ) သည္ေနာက္ခ်န္ေနခဲ့သည္ . ( ေရဒီယိုဓါတ္ေရာင္ျခည္သင့္မႈ႕ခံရမည္ကိုသိလ်က္ႏွင့္ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံျခင္းျဖစ္သည္ ) သူတို႔၏ ေက်းဇူး ႏွင့္ ျမင့္ျမတ္ေသာ စိတ္ထားကို မည္သို႔ေပးဆပ္နိုင္ပါမည္နည္း ။

၇။ ၾကင္နာယုယမႈ႕
စားေသာက္ဆိုင္မ်ားက ေစ်းႏႈန္းေလွ်ာ့ခ်ေပးၾကသည္ အေစာင့္အေရွာက္မရွိေသာ ေအတီအမ္ ( ေငြထုတ္စက္ ) စက္တစ္လံုးကို ဒီအတိုင္းထားသည္ အားႀကီးသူက အားနည္းသူကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္သည္။

၈။ ေလ့က်င့္ထားမႈ႕
သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားႏွင့္ ကေလးမ်ားအပါအဝင္ လူတိုင္းသည္ ဘာလုပ္ရမည္ကို တိတိက်က် သိသည္ သိသည့္အတိုင္းလိုက္နာက်င့္သံုးၾကသည္ ။

၉။ မီဒီယာ
သတင္းမီဒီယာမ်ားက အထိန္းအကြပ္ရွိသည္ သတင္းထုတ္ျပန္ရာ၌ ႏႈိင္းႏႈိင္းခ်ိန္ခ်ိန္ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းရွိသည္ ။ ပရမ္းပတာ သတင္းေထာက္မရွိ ။

၁၀။ အသိစိတ္
စတိုးဆိုင္တစ္ခုတြင္ ဓါတ္အားျပတ္ေတာက္၍ အေမွာင္က်သြားေသာအခါ ေစ်းဝယ္သူမ်ားသည္ ဝယ္ရန္ယူထားေသာ ပစၥည္းမ်ားကို စင္ေပၚတြင္ ျပန္တင္၍ ေအးၿငိမ္းစြာ ထြက္ခြာသြားၾကသည္ ။

(ေဆာင္းပါးရွင္ ဦးဥာဏ္ဝင္းထက္ ( စာေပဗိမာန္ ) သူရဇၨမဂၢဇင္း စက္တင္ဘာ ၂၀၁၁။)

သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္က ေပးတဲ့သင္ခန္းစာ
(ပံုျပင္ေလးက မိုက္တယ္.. ရွည္ေတာ့နဲနဲရွည္တယ္၊ စိတ္၀င္စားရင္ေတာ့ဖတ္ေပါ့
ဖတ္ရတန္ပါတယ္...) စီးပြားေရးသမားေတြ ဖတ္သင့္တယ္ =D

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၀ယ္ၿပီးခါစ Levi's ကိုဆြဲၿပီး Shopping Mall ထဲကထြက္လာတယ္..။ အေပါက္၀မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ေနတုန္း professional သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႔သြားတယ္.။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႔မွာ လာရပ္တယ္..။ သူအဲလို ရပ္လိုက္တာ ေနာက္ဆက္တြဲ ရမယ့္ သင္ခန္းစာ ပံုျပင္ရဲ့ အစျဖစ္လာတယ္.။
Market research သင္ခန္းစာတစ္ခုကို တက္လိုက္ရသလိုပါပဲ..။ အဲဒီ သူေတာင္းစားရဲ့ မူရင္း
အဓိပၸါယ္ မေပ်ာက္ရေလေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျပန္စဥ္းစားၿပီး သူ႔စကားအတိုင္း ျပန္ေျပာျပပါမယ္..။

"ညီေလးရယ္.....သနားပါကြယ္..။ နည္းနည္းေလာက္ သနားခဲ့ပါ" ကၽြန္ေတာ္လည္း ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ အိပ္ကပ္ထဲက အေၾကြေစ့တစ္ေစ့ ထုတ္ေပးလိုက္တယ္.။ ၿပီးေတာ့ သူနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္သြားတယ္.။အဲဒီသူေတာ

င္းစားက အရမ္းစကားေျပာလို႔ေကာင္းတယ္.။ ".........ကၽြန္ေတာ္က ဒီဘက္တစ္ေၾကာမွာပဲ ေတာင္းျဖစ္တယ္.။ သိလား။ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ အေစာတည္းက ေတြ႔တယ္။ ဒီShopping Mall မွာ Levi's ၀ယ္တည္းက ပိုက္ဆံမႏွေမ်ာဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္..............."

ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းအံ့ၾသသြားၿပီး ေျပာပိတယ္..."ခင္ဗ်ား နားလည္တာ မ်ားသားပဲ.."
"သူေတာင္းစား လုပ္တယ္ဆိုတာလဲ၊ သိပၸံနည္းက် လုပ္ရတယ္ဗ်"လို႔သူကေျပာတယ္..။
ကၽြန္ေတာ္ေၾကာင္သြားတယ္...။ စိတ္၀င္စားသြားၿပီး သူ႔ကို "ဘယ္လို သိပၸံနည္းက်လဲဗ်၊ လုပ္စမ္းပါဦး"လို႔ ေမးလိုက္တယ္..။
သူက "ကၽြန္ေတာ့္မွာ တစ္ျခား သူေတာင္းစားနဲ႔ မတူတဲ့အခ်က္ ဘာေတြရွိလဲ ခင္ဗ်ား အရင္ ၾကည့္ပါဦး" လို႔ျပန္ေျပာတယ္.။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ အကဲခတ္လိုက္တယ္.။ ဆံပင္ေတြ ရွဳပ္ပြေနတယ္၊ အကႌ်အ၀တ္အစားေတြ စုတ္ျပတ္ေနတယ္.။ အရမ္းပိန္တယ္..။ ဒါေပမယ့္ ေပေရမေနၾကဘူး.။
သူကကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြကို စကားသံနဲ႔ ျဖတ္လိုက္တယ္..။ "လူေတြက သူေတာင္းစားဆို ရြံၾကတယ္ဗ်၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကၽြန္ေတာ့္ကို မရြံဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရဲတယ္..။ အဲဒါက ကၽြန္ေတာ္ တစ္ျခားသူေတာင္းစားေတြနဲ႔ မတူတဲ့အခ်က္ပဲ..။"

ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းၿငိမ့္၀န္ခံလိုက္တယ္.။ အဟုတ္ကို ရြံစရာမေကာင္းပါဘူး..။ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိလုပ္ သူေတာင္းစား တစ္ေယာက္နဲ႔ စကားလက္ဆံုက်ေနပါ့မလဲ..။
" ကၽြန္ေတာ္ SWOT (Strengths, Weaknesses, Opportunities and Threats) ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာနည္းကို နားလည္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ၿပိဳင္ဘက္ေတြၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ strength ဟာ ရြံစရာေကာင္းမေနတာပါ။ Opportunities နဲ႔ Threats ကေတာ့ အျပင္က အေျခအေနေတြပါ။ ဒီၿမိဳ႔မွာ လူဦးေရမ်ားတာတို႔၊ ၿမိဳ႔ရဲ႔ အဂၤါရပ္ကို ျမွင့္တင္မွာတို႔ေပါ့ဗ်ာ"
"ကၽြန္ေတာ္ အေသးစိတ္တြက္ခ်က္ဖူးတယ္ဗ်။ ဒီေနရာမွာ တစ္ေန႔ကို လူဦးေရ ေသာင္းဂဏာန္းေလာက္ ျဖတ္သန္းသြားလာေနတာ.။ ဆင္းရဲတဲ့သူေတြမ်ားတယ္။

ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့သူေတြ ပိုမ်ားတာေပါ့ဗ်ာ.. သီအိုရီအရ ေျပာရရင္ အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစ္ရက္ကို လူ၁ေယာက္ဆီက တစ္က်ပ္ပဲေတာင္းဦးေတာ့၊ ၁လကို သံုးသိန္းေလာက္၀င္ႏိုင္တယ္..။ ဒါေပမယ့္ လူတိုင္းက ေပးမွာမဟုတ္ဘူးေလ၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းတစ္ေန႔တည္းနဲ႔ လူအဲေလာက္အမ်ားႀကီးဆီက ေတာင္းဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး.။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာရတယ္၊ ဘယ္ဟာေတြကေတာ့ target customer၊ ဘယ္ဟာေတြကေတာ့ potential customers ဆိုတာေပါ့ဗ်ာ"

သူက တံေတြးမ်ိဳၿပီး ဆက္ေျပာျပန္တယ္.."ဒီဘက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ target customers က စုစုေပါင္း ျဖတ္သန္းသြားလာေနတဲ့လူအေရအတြက္ရဲ့ ၃၀ရာခိုင္ႏႈန္းေပါ့..၊ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေျခက ၇၀%ရွိတယ္..။ potential customers က ၂၀% ရွိတယ္၊ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေခ်က ၅၀%၊ က်န္တဲ့ ၅၀%ကေတာ့ကၽြန္ေတာ္ လက္ေလွ်ာ့ဖို႔ ေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္.။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူတို႔နဲ႔ ကံစမ္းေနဖို႔ အခ်ိန္မေလာက္လို႔""အဲဒါဆို ခင္ဗ်ားရဲ့ customer ကုိ ခင္ဗ်ား ဘယ္လို သတ္မွတ္လဲ" ကၽြန္ေတာ္ ေမးလိုက္မိတယ္..။

"အရင္ဆံုး target customer ကို ေျပာျပမယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔လို လူငယ္ေတြေပါ့၊ ၀င္ေငြရွိတယ္.။ ရက္ေရာတယ္။ ဒါ့အျပင္ စံုေတြေရာပဲ။ သူတို႔က တစ္ဖက္သားေရွ႔မွာ မ်က္ႏွာပ်က္မခံခ်င္လို႔၊ ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးတတ္ၾကတယ္၊ ဒုတိယအေနနဲ႔က တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းမလွေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္က potential customer လို႔ သတ္မွတ္ထားတယ္..။ သူတို႔က ရွဳပ္ရွဳပ္ယွက္ယွက္ေတြေၾကာက္တတ္ၾကေတာ့၊ အမ်ားအားျဖင့္ ေပးတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီ လူအုပ္စု၂မ်ိဳးလံုးကို အသက္ ၂၀ကေန ၃၀ၾကားကို ထားတယ္.။ သိပ္အသက္ငယ္ရင္လည္း ၀င္ေငြသိပ္မရွိတတ္ၾကဘူးေလ။ အသက္အရမ္းႀကီးရင္လည္း အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေလာက္ၿပီ။ ေငြေရးေၾကးေရး မိန္းမက ထိန္းခ်ဳပ္ေနၿပီ။ အဲလို လူေတြက ဘာမွ ေမွ်ာ္မွန္းစရာ သိပ္မရွိဘူး"
"အဲဒါဆို ခင္ဗ်ားတစ္ေန႔ကို ဘယ္ေလာက္ေလာက္ ရတတ္သလဲ"ကၽြန္ေတာ္ ေမးလိုက္တယ္.။
"Monday to Friday ကေတာ့ နည္းနည္း ပါးတယ္ဗ်၊ ၂၀၀ေလာက္ေတာ့ ရတာေပါ့..။ စေန၊ တနဂၤေႏြဆိုရင္ ေလးငါးရာေလာက္ေတာ့ ရတာေပါ့ဗ်ာ"

"အဲေလာက္ေတာင္ မ်ားမ်ား ရလား"
ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္း သံသယရွိေနတာ ေတြ႔ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့ကို တြက္ျပတယ္..။"ခင္ဗ်ားတို႔လိုပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၁ရက္ကို ၈နာရီ အလုပ္လုပ္တယ္ဗ်ာ။ မနက္ ၁၁နာရီကေန ည ရနာရီထိ၊ စေန၊တနဂၤေႏြလည္း မနားဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တခါေတာင္းတဲ့ ၾကာခ်ိန္က ၅မိနစ္ေပါ့။ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ပစ္မွတ္ရွာတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ႏႈတ္လိုက္ရင္၊ အၾကမ္းအားျဖင့္ ၁မိနစ္ကို ၁ေယာက္၊ ၁က်ပ္ႏႈန္းနဲ႔ရတယ္။ ၈နာရီဆိုေတာ့ ၄၈၀ ရတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့မွ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေျခ ၆၀% (၅၀%+၇၀%)/၂ နဲ႔ ေျမႇာက္လိုက္ရင္ ၊ ၃၀၀ နီးပါးေလာက္ရတာေပါ့။ customer ကို အၿမီးဆြဲၿပီး တစ္လမ္းလံုး ေလွ်ာက္လိုက္ေနလို႔ လံုး၀မျဖစ္ဘူး၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူသာ ေပးခ်င္ရင္ အေစာတည္းက ေပးၿပီးေနၿပီေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဇြတ္လိုက္ေနလည္း ေအာင္ျမင္ခ်င္မွ ေအာင္ျမင္မွာကိုး။ အဲဒါေၾကာင့္ အကန္႔အသတ္ရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို မေပးခ်င္တဲ့ customer ဆီမွာ မျဖဳန္းပစ္ရဘူး။ ေနာက္တစ္ေယာက္ ရွာတာကမွ ဟုတ္ေသးတယ္။"

ေကာင္းလွခ်ည္လား။ ဒီသူေတာင္းစားမေခဘူးပဲ။ ရုပ္နဲ႔ေတာင္မလိုက္ဘူး။
ေျပာတဲ့စကားေတြက ၀ါရင့္ Marketing Supervisor လားက်ေနတာပဲ..။
"ခင္ဗ်ား ဆက္ေျပာပါ။" ကၽြန္ေတာ္ ပိုစိတ္၀င္စားလာတယ္..။ ဒီေန႔ေတာ့ ပညာေတြရၿပီ..။
"တစ္ခ်ိဳ႕က သူေတာင္းစားဟာ ကံကိုမွီၿပီး စားရတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲလို မသတ္မွတ္ဘူး။ ဥပမာ ေျပာမယ္ဗ်ာ..။ မိန္းကေလးပစၥည္းေတြခ်ည္းပဲ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေရွ႔မွာ အမ်ိဳးသားေခ်ာေခ်ာ၁ေယာက္နဲ႔၊ ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာေလး ၁ေယာက္ရပ္ေနရင္ ဘယ္၁ေယာက္ကို ခင္ဗ်ား ေတာင္းမလဲ။" ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားလိုက္ၿပီး၊ မသိဘူးလို႔ ေျဖလိုက္တယ္..။

"ခင္ဗ်ား ေယာက္်ားေလးကို သြားေတာင္းသင့္တယ္.။ ေဘးမွာ မိန္းမေခ်ာေလး ရပ္ေနေတာ့၊ သူမေပးဘဲ ေနရမွာ ရွက္လိမ့္မယ္။ ေကာင္မေလးသာ သြားေတာင္လို႔ကေတာ့ ေၾကာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေ၀းေ၀း ေရွာင္သြားလို႔ရတာေပါ့။"
"ခင္ဗ်ားကို ေနာက္ဥပမာ၁ခု ထပ္ေပးမယ္။ တစ္ေန႔က shopping mall ၁ခု ေရွ႔မွာ ပစၥည္း၀ယ္ၿပီးခါစ ထြက္လာတဲ့ အထုပ္ေတြနဲ႔ မိန္းမငယ္ ၁ေယာက္ရယ္၊ ေရခဲမုန္႔စားေနတဲ့ လူငယ္ပိုင္း စံုတြဲ၁တြဲရယ္၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္စားထားတဲ့ laptop အိတ္ဆြဲထားတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ရယ္ရွိေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လူတစ္ေယာက္ကို သံုးစကၠန္႔စာေလာက္ပဲ အကဲခတ္လိုက္တယ္.။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္မေလးဆီကို သြားေတာင္းလိုက္တယ္။ သူက အိတ္ထဲက အေၾကြေစ့ ၂ေစ့ကို ႏိႈက္ေပးၿပီး ထူးဆန္းတႀကီးကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာလိုသူ႔မွေတာင္းတာလဲလို႔ ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဟိုစံုတြဲက ေရခဲမုန္႔စားေနၾကတာ၊ ပိုက္ဆံႏႈိက္ဖို႔လက္မအားဘူး၊ ဟို ေယာက္်ားကေတာ့ အရာရွိပိုင္း ကုမၸဏီ ၀န္ထမ္းဆိုေတာ့ အေၾကြမပါေလာက္ဘူး၊ မင္းကေတာ့ ခုမွ ပစၥည္း၀ယ္ၿပီးထြက္လာတာဆိုေတာ့၊ ေသခ်ာေပါက္ အေၾကြပါမွာေၾကာင့္လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္.။"

ယုတၱိရွိသား! ကၽြန္ေတာ္နားေထာင္ေလ စိတ္၀င္စားေလ ျဖစ္လာတယ္.။
"သိပၸံနည္းက် ေတာင္းရမယ္။ ေန႔တိုင္း ဂံုးတံတားေပၚ သြားထိုင္ေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ဂံုးတံတားေပၚက ျဖတ္ၾကတဲ့သူေတြက အလ်င္စလိုေတြခ်ည္းပဲ။ ဘယ္သူက ဂံုးတံတားေပၚအားယားယား သြားေလွ်ာက္ေနမလဲ။ ေလွကား တက္လိုက္ ဆင္းလိုက္နဲ႔ ေမာကေမာေသး၊ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ ပညာနဲ႔ တန္ဆာဆင္ထားရမယ္ဗ်၊ ဗဟုသုတလိုက္စားတာ လူတစ္ေယာက္ကို ထက္ျမက္လာေစတယ္။ ထက္ျမက္တဲ့သူဟာ အဆက္မျပတ္ ဗဟုတ္သုတ ရွာမွီးေနမွ လူေတာ္ျဖစ္လာမွာေပါ့။၂၁ရာစုမွ အလိုအပ္ဆံုးက လူေတာ္ေတြပဲေလဗ်ာ"
"တစ္ခါက လူတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ကို ေငြငါးဆယ္ေပးၿပီး တိုက္ေအာက္ကေန နီေရ လြမ္းလိုက္တာလို႔ အခါ၁၀၀ သြားေအာ္ ေပးရမတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ တြက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ တစ္ခါေအာ္ရင္ ငါးစကၠန္႔ေလာက္ေအာ္ရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါေတာင္းတာနဲ႔ ညီမွ်တယ္။ ရတာကက်ေတာ့ ျပား၅၀ပဲရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းလိုက္တယ္။"

"ဒီ စိန္းက်ိန္႔ၿမိဳ႔မွာ သာမာန္ သူေတာင္းစားဆိုရင္ ၁လကို ၈၀၀/တစ္ေထာင္ ရေအာင္ ေတာင္းႏိုင္တယ္။ ကံေကာင္းရင္ေတာ့ ၂၀၀၀ စြန္းစြန္းရတာေပါ့..။ စိန္းက်ိန္႔ ၁ၿမိဳ႕လံုး သူေတာင္းစား အေယာက္၁သိန္းမွာ ၁၀ေယာက္ေလာက္ပဲ ၁လကို ၁ေသာင္းအထက္ရေအာင္ ေတာင္းႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီ ၁၀ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ပဲ..။ ၿပီးေတာ့ ၀င္ေငြက ၿငိမ္တယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ အရမ္းႀကီး အတက္အက်မရွိဘူး။"
မိုက္လွခ်ည္လား။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီသူေတာင္းစားကို ေတာ္ေတာ္ ေလးစားသြားတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ သူေတာင္းစားလို႔ အၿမဲေျပာတယ္။ အျခားသူေတာင္းစားေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲဒါ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ား ၀င္လို႔ေပ်ာ္တာလို႔ ေျပာၾကတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ကို ျပန္ေျပာတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ မွားေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြတဲ့ စိတ္ရွိေနလို႔ ၀င္ေငြမ်ားေနတာလို႔။"
အေျပာေကာင္းခ်က္ဗ်ာ

"ေတာင္းတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ပဲဗ်။ အဲဒီေတာ့ အလုပ္ကေပးလာတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးေတြကို ခံစားတတ္ရတယ္.။ မိုးရြာတဲ့ေန႔ လူသြားလူလာနည္းတဲ့အခါ၊ တျခား သူေတာင္းစားေတြက ညည္းတဲ့သူညည္း အိပ္တဲ့သူ အိပ္ေနၾကတယ္။ အဲလို လုပ္လို႔ လံုး၀မျဖစ္ဘူးဗ်။ စိတ္ထဲကေန ဒီၿမိဳ႔ရဲ႔ အလွကို ခံစားရမယ္..။ ညအလုပ္သိမ္းလို႔ အိမ္ျပန္တဲ့အခါ မိန္းမနဲ႔ ကေလးကို ေခၚၿပီး ေစ်းေလးဘာေလးပတ္၊ အစားေလးဘာေလးစားေပါ့၊ ညရွဳခင္းေလးခံစားရင္း တစ္မိသားစုလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့..။ အဲလိုဆိုရင္ ဒီဘ၀ အသက္ရွင္ရတာ အဓိပၸါယ္မမဲ့ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အကယ္၍မ်ား လုပ္ငန္းတူေတြ႔လို႔ တစ္ခါတစ္ေလလည္း အေၾကြေလး ဘာေလး ပစ္ေပးလိုက္တာေပါ့။ သူတို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာရင္း ထြက္သြားတာကို ေတြ႔ေတာ့လည္း ကိုယ့္ကို ကိုယ္ ျပန္ျမင္ေနသလိုေပါ့"

"ခင္ဗ်ားက မိန္းမနဲ႔ ကေလးနဲ႔?" ကၽြန္ေတာ္အလန္႔တၾကားေမးလိုက္မိတယ္။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြေတာင္ ငဲ့ၾကည့္သြားၾကတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္မိန္းမက အိမ္ရွင္မ တာ၀န္ကို အျပည့္ယူထားတယ္။ ကေလးက မူလတန္းတက္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ဖူထ်န္ ရပ္ကြက္ဘက္မွာ တိုက္ခန္းေလးတစ္ခန္း installment နဲ႔ ၀ယ္ထားတယ္.။ ၁၀ႏွစ္ခြဲေပးရမယ္.။ ေနာက္ ၆ႏွစ္ဆို ေၾကၿပီဗ်.။ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားမွျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့သားေလး ႀကီးလာရင္ တကၠသိုလ္မွာ Marketing Major ယူခိုင္းရမယ္။ ၿပီးရင္ အေဖ့အေမြဆက္ခံၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ထက္သာတဲ့
သူေတာင္းစားျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခိုင္းရမယ္.။"

"လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ႏွစ္တုန္းက PROFIBUS ဆိုတဲ့ ကုမၸဏီမွာ Market planning လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ႏွစ္တုန္းကေတာ့ Sales Manager အျဖစ္ promotion ရတယ္ဗ်။ ၁လကို ၅၀၀၀နဲ႔ေပါ့..။ အဲခ်ိန္တုန္းက ၁ေသာင္းေက်ာ္တန္ Samsung Laptop ၁လံုးကို installment နဲ႔ ၀ယ္ခဲ့တယ္။ ၁လကို ၂၀၀၀သြင္းရတယ္။ ေသမလိုရွင္မလိုပဲဗ်ာ..။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားတယ္။ ဒီလိုသာဆက္သြားရင္ေတာ့ ၁သက္လံုး လူေမႊးလူေတာင္ ေျပာင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔။ အဲဒါနဲ႔ အလုပ္ထြက္လိုက္တာ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဒီၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းလာၿပီး သူေတာင္းစားလာလုပ္ေနတာ။
ကၽြန္ေတာ္က အဆင့္ျမင့္ သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တာဗ်.. "
သူ႔စကားလည္း ဆံုးေရာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႔ ေျပာလိုက္မိတာက..."ကၽြန္ေတာ့္ကို တပည့္အျဖစ္လက္ခံႏိုင္မလားဗ်ာ...."

မတတ္ရင္သင္ေပးလို႕ရေပမယ့္ မလုပ္ခ်င္တာကိုသင္ေပးလို႕မရပါဘူး Aung Soemin's photo. Aung Soemin with Hnin Nwe Aung and 7 others "Responsibility" ဘာလဲ၊ ဘယ္လဲ! **********************

အလုပ္၀င္လုပ္ၾကျပီဆိုတာနဲ႕ အလုပ္၀င္သူတုိင္းကို အလုပ္ရွင္က ‪#‎ရာထူးတစ္ခု‬ သတ္မွတ္ေပးလုိက္ၾကပါတယ္။ ပညာအရည္ခ်င္း၊ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ ၊ လုပ္ငန္းအေတြ႕အၾကံဳေပၚမူတည္ျပီး အနိမ့္အျမင့္ေလးကေတာ့ မတူညီေအာင္ ခြဲျခားျပီး ရာထူးေတြ သတ္မွတ္ေပးထားပါလိမ့္မယ္။ ရာထူး တစ္ခုရလာရင္ ‪#‎တာ၀န္ဆိုတဲ့အရာတစ္ခုက‬ ကပ္ပါလာတယ္ဆိုတာ အလုပ္၀င္လုပ္မဲ့သူတိုင္း မျဖစ္မေနသိရွိရပါမယ္။ သန္႕ရွင္းေရးနဲ႕ အလုပ္၀င္သူတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္တာ၀န္ယူထားတဲ့ ေနရာမွာ သန္႕ျပန္႕ေနဖုိ႕က သူ႕တာ၀န္ပါပဲ။ တံျမတ္စည္းလွည္းဦးဟဲ့ ၊ အမိႈက္က်ံဳးဦးဟဲ့လို႕ အထူးတလည္သြားေရာက္ ေစခုိင္းစရာမလုိပဲ သိကိုသိေနရမဲ့အရာပါ။ ကိုယ္အလုပ္၀င္လုိက္ျပီဆိုကတည္းက ‪#‎အသိစိတ္ဓါတ္ဆိုတဲ့အရာကလည္း‬ အလုပ္၀င္တဲ့ေန႕ကစျပီး ေန႕တိုင္းအက်ီၤ၀တ္ျပီးမွ လုပ္ငန္းခြင္ထဲကို လာရသလုိ မျဖစ္မေန ၀တ္ဆင္လာရမဲ့အရာပါပဲ။ အလုပ္ထဲေရာက္ျပီးမွာ ဟယ္.... ငါ့အသိစိတ္ဓါတ္ေလး အိမ္မွာက်န္ခဲ့လို႕ဆိုျပီး မလုပ္ပဲ ဖါသိဖါသာ ေနလိုက္တဲ့အခါ တစ္ခါႏွစ္ခါသံုးခါမွာ မသိသာေပမဲ့ အၾကိမ္ရည္မ်ားလာတဲ့အခါ အ၀တ္မပါပဲ ရံုးလာတက္လုိ႕ အရွက္ကြဲသကဲ့သို႕ ရွက္စရာ သတၱ၀ါအျဖစ္လူေတြက ၀ိုင္းၾကည့္ေနပါလိမ့္မယ္။ ထုတ္ေဖၚ မေျပာၾကားေပမဲ့ မသိစိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီလူရဲ႕ ‪#‎Role‬ ဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို က်သြားပါျပီ။ လူျဖစ္မွ တာ၀န္ယူတတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး ။ ဥပမာ။ ။ အိမ္မွာေခြးေလးတစ္ေကာင္ေမြးထားတယ္ ဆိုၾကပါစို႕။ တစ္ခ်ိဳ႕ေခြးေတြကေတာ့ သခင္လာရင္ ေျပးႀကိဳတာေလးတစ္ခုပဲ လုပ္တတ္ေပမဲ့ တာ၀န္ယူတတ္တဲ့ ေခြးေလးေတြကေတာ့ သတၱ၀ါပင္ျဖစ္လင့္ကစား ျခံလံုေအာင္ ေစာင့္ဖုိ႕ သခင္ကိုကာကြယ္ဖို႕၊ ဧည့္သည္လာရင္ သခင္ကို အခ်က္ျပဖုိ႕ သူလုပ္ႏုိင္တာေလးေတြကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾကပါတယ္။ အသိဥာဏ္ေတြျမင့္တဲ့ အဆင့္တန္းျမင့္တဲ့ လူေတြကေရာ ဘာလုိ႕ ကိုယ္ယူရမဲ့တာ၀န္ကို မယူႏုိင္ၾကရတာလဲ ? အလုပ္မွာ မေပ်ာ္ေတာ့လုိ႔ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႕ ေခါင္းေရွာင္ေနၾကတာလား။ ဒါျဖင့္ ဘာလုိ႕ဒီမေပ်ာ္တဲ့ အလုပ္မွာ ဆက္ေနၾကသလဲ။ မလုပ္ခ်င္လုိ႔ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႕ အလုပ္ေတြကို သူမ်ားဆီတြန္းထုတ္ေနတာလား။ ဒါျဖင့္ လစာေတြ လကုန္တုိင္း ထုတ္ေနရတာ လိပ္ျပာလံုရဲ႕လား။ မလုပ္ရရင္ သက္သာတယ္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႕ ေရသာခုိေနၾကတာလား။ ဒါျဖင့္ ဘာလုိ႕ လုပ္ငန္းခြင္ထဲလာျပီး အေညာင္းခံ ထုိင္ေနၾကမလဲ။ အိမ္မွာ အိပ္ေနရင္ေတာင္ ပိုမသက္သာဘူးလား။ ဒါအစ္မလုပ္ေပးမွ ၊ အကိုလုပ္ေပးမွ၊ ညီမလုပ္မွ ျဖစ္မွာလို႕ ကိုယ့္ရဲ႕တာ၀န္ေတြကို သူမ်ားဆီ တြန္းထုတ္ေပးလုိက္ရင္ ကိုယ္တြန္းထုတ္ေပးလုိက္တဲ့အထဲမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ရာထူးေတြပါ ကပ္ပါသြားပါတယ္။ သူလုပ္တဲ့ အက်ိဳးရလာဒ္ကို လုပ္သူကပဲ ခံစားရပါတယ္။ ကိုယ္တြန္းထုတ္လုိက္တဲ့ အလုပ္ေတြေၾကာင့္ သူ႕ရဲ႕လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကို ပိုမိုျမင့္တက္သြားေစႏုိ္င္သလို သူ႕ရဲ႕ Role ေတြဟာလည္း သူ႕ရဲ႕ေဆာင္ရြက္မႈေတြေၾကာင့္ပဲ ျမင့္တက္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာ တာ၀န္ေတြကို သူမ်ားကို တြန္းထုတ္ေပးတဲ့သူေတြက ကုသိုလ္ရွင္ၾကီးေတြလို႕ မုဒိတာပြားလုိက္လို႕ရမလားလုိ႕ ေတြးမိလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္တစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။ သူတစ္ပါးက သူမကြ်မ္းက်င္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို အခုိင္းခံရတဲ့အခါ ၾကိဳးစားျပီးလုပ္ေနပါတယ္။ သူဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကိဳးစားၾကိဳးစား ဒီအပိုင္းမွာ အေတြ႕အၾကံဳမရွိေနတဲ့အတြက္ မွားယြင္းတဲ့တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ဆံုးျဖတ္မႈေတြေၾကာင့္ လမ္းမွားေရာက္ေတာ့မယ္ဆုိတာကို လုပ္ဖူးကိုင္ဖူး အေတြ႕ၾကံဳရွိဖူးတဲ့ ကိုယ္ကျမင္ေနေတြ႕ေန မွားေတာ့မယ္မွန္း သိေနေပမဲ့ ... သူမွားသြားရင္ သူခံရမွာ။ သူအရွက္ကြဲမွာ ။ သူ႕ကိုလူၾကီးေတြက ၀ိုင္းေထာင္းေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္ရွိတဲ့သူေတြၾကေတာ့ Role အနိမ့္ဆံုးလူေတြလို႕ ဆိုလုိလုိ႕ရပါတယ္။ ဥာဏ္တိမ္တဲ့သူလုိ႕ေတာင္ ေျပာလုိ႕ရပါတယ္။ တကယ္တမ္း မကြ်မ္းက်င္သူက မသိပဲ ျပဳလုပ္လုိက္တဲ့ ဆံုးရံႈးမႈၾကီးက ၾကီးၾကီးေသးေသး အက်ိဳးဆက္က အားလံုးနဲ႕ တိုက္ရိုက္ဆက္ႏြယ္ပါတယ္။ အလုပ္ရွင္ကအစ ဟိုးေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းအထိ တုိက္ရိုက္ဆက္ႏြယ္ေနတာကို စိတ္ဓါတ္မျပည့္၀လို႕ထက္ ဥာဏ္တိမ္လို႕သာ ဒီလုိအေတြးေတြနဲ႕ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနတာလို႕ ျမင္ပါတယ္။ ေခ်ာက္ထဲက်မွာကို ျမင္ေနရက္နဲ႕ ေနာက္ေက်ာကေန က်ေတာ့မယ္က်ေတာ့မယ္ ဆိုျပီး ခပ္ျပံဳးျပံဳးၾကည့္ေနျပီး ေခ်ာက္ထဲက်သြားတဲ့အခါမွ အယ္... ေရွ႕ဆက္သြားရင္ က်ေတာ့မယ္မွန္း အေစာကတည္းကသိတယ္။ သူသိမယ္ထင္ေနတာဆိုျပီး ေခြၽးသပ္ေျပာဆိုတတ္တဲ့ လူေတြလည္း လုပ္ငန္းခြင္တုိင္းမွာ ရွိၾကပါတယ္။ ေခ်ာက္ထဲျပဳတ္က်တဲ့သူက တစ္ေယာက္တည္းမက်ပဲ ရွိရိွိသမွ်လူေတြကို ဆြဲခ်ရင္းပါသြားခဲ့ရင္ေရာ ဆံုးရံႈးမႈေတြဘယ္ေလာက္ထိ ျဖစ္သြားႏို္င္သလဲဆိုတာကို သိသိရက္နဲ႕ ငါကဘယ္ေနရာသြားသြားရတယ္။ ငါနဲ႕မဆုိင္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြနဲ႕ လူလုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ အလုပ္လုပ္မယ္ဆိုျပီး လူတိုင္းကေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ေရာက္လာၾကတာပါပဲ။ မတတ္ရင္ သင္လုိ႕ရေပမဲ့ မလုပ္ခ်င္တာကို သင္ေပးလုိ႕မရပါဘူး။ လူၾကီးေရွ႕မွာ လုပ္သေယာင္ ေဆာင္ျပလုိ႕ရရင္လည္း တခဏပါပဲ။ အရည္ခ်င္းမရွိပဲ ရာထူးေတြတိုးတိုးလာတာကလည္း အႏွစ္မပါတဲ့ အတုေယာင္ ရာထူးေတြပဲ ျဖစ္ေနမွာပါပဲ။ လူေတာ္ေတြကို ျမွပ္ထားလုိ႕ရပါတယ္။ အရည္ခ်င္းေတြကေတာ့ ျမွပ္ထားလုိ႕ မရပါဘူး။ အလုပ္လုပ္တတ္လား မလုပ္တတ္ပဲ ဟန္ျပလုပ္ေနတာလားဆိုတာ အခ်ိိန္တစ္ခုေရာက္ရင္ အေျဖေပၚလာတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္ယူရမဲ့တာ၀န္ေတြ ေရွာင္လႊဲမယ္ ၊ ပုတ္ထုတ္မယ္ ၊ တြန္းထုတ္မယ္ ဆိုတဲ့သူေတြဟာ တကယ္ေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ေရာက္မလာသင့္ပဲ သူကြ်မ္းက်င္တဲ့ ေဘာ္လီေဘာအသင္းမွာျဖစ္ျဖစ္ သူရဲ႕ကြ်မ္းက်င္တဲ့ အရည္ခ်င္းေတြကို သြားေရာက္ေဖၚထုတ္ျပသသင့္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ Team work နဲ႕ မေဆာင္ရြက္တတ္ရင္ေတာ့ ဘယ္ေနရာသြားသြား ဒံုရင္းကဒံုးရင္း ျဖစ္ေနဦးမွာပါပဲ။ အဓိကေျပာခ်င္တာက တစ္မိုးေအာက္မွာ အလုပ္လုပ္သူအခ်င္းခ်င္း ရိုင္းပင္းကူညီပါ။ ေစတနာသန္႕သန္႕ေလးနဲ႕ ဆံုးရံႈးမႈေတြ ေလလြင့္မႈေတြနည္းေအာင္ အဘက္ဘက္ကေန ၀င္ၾကည့္ခံစား စီစဥ္လုပ္ကိုင္ၾကပါ။ ဒါေလးကေတာ့ ငါနဲ႕မဆုိင္ဘူး ။ ဟိုဟာေလးကေတာ့ျဖင့္ သူနဲ႕ဆိုင္တယ္ဆိုျပီး ေရသာခုိ ေလသာရာမွာ ေနေနဦးမယ္ဆုိရင္ လူ႕ပဒိုင္းသီးသာ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္လို႕ ေျပာရင္း ဒီေနရာမွ လက္စသတ္လုိက္ရပါသည္။ မာရင္ရင္ မႏုႆ ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေလးမ်ား